In dit exclusieve interview lichten we de creatieve geesten die ruimtes transformeren toe. Klaar om de wereld van design in te duiken? Ga met ons mee en ontdek het vakmanschap, de techniek en de visie die in elk stuk schuilgaan, één designerverhaal per keer.
In deze editie van Behind the Weave praten we met glaskunstenaar Andrea Spencer , wiens werk net zo vloeiend en evocatief is als het kustlandschap om haar heen. Gevestigd aan de ruige kust van Noord-Antrim in Noord-Ierland, haalt Andrea dagelijks inspiratie uit de steeds veranderende getijden, verweerde texturen en stille rituelen van de natuur. Haar diepe verbondenheid met de zee resoneert met ons, omdat ook wij inspiratie vinden in kustritmes en de manier waarop de natuur design vormgeeft. Het herinnert ons eraan waarom we creëren om te ontspannen.
Wat betekent de zee, of de natuur in het algemeen, voor u persoonlijk?
Wonen aan de wilde en ruige kust van Noord-Antrim betekent dat de zee altijd bij me is, een constante, aardende aanwezigheid. Ons huis en onze studio's liggen in een afgelegen gebied met open velden en landbouwgrond, op slechts enkele minuten van de Causeway-kustlijn. Deze nabijheid geeft me de zeldzame luxe van dagelijkse onderdompeling in de natuur. Vanuit mijn ramen kijk ik uit op uitgestrekte groene ruimtes en een steeds veranderende lucht. Soms, als de wind precies goed staat, kan ik zelfs het verre geluid van de golven vanaf mijn voordeur horen.
Ik voel me vooral aangetrokken tot de kustlijn in de schemering. Er zijn bepaalde plekken waar ik steeds weer naar terugkeer, maar ze voelen nooit hetzelfde. De zee is hier nooit helemaal vertrouwd. Met de veranderende getijden, de maanstanden en de wisselende seizoenen is het een plek van voortdurende transformatie. Die wilde, rusteloze energie, de chaos, de schoonheid ervan, voedt mijn ziel en vormt mijn werk.
Kunt u uw creatieve proces beschrijven, van idee tot voltooid werk?
Voor mij draait alles om het proces. Ik begin meestal met het verzamelen van natuurlijke exemplaren – stenen, zeewier, zaaddozen – en leg die in de studio uit. Daarna ga ik vaak meteen aan de slag met glas. Gesmolten glas vormen met een vlam voelt als tekenen, maar dan met warmte en zwaartekracht als hulpmiddelen.
In de studio beginnen mijn verzamelingen natuurlijke objecten, handgetekende schetsen, stukjes tekst en zelfs door de mens gemaakte resten zich te vermengen en met elkaar te communiceren. Soms blijven deze materialen jarenlang liggen voordat ze hun plek in een voltooid werk vinden. De studio wordt een eigen leefomgeving, een steeds veranderende installatie van objecten, gedachten en herinneringen.
Ik weet zelden precies wat ik ga maken. Vaak pak ik iets half af of iets wat ik eerder heb weggegooid en begin ik vanaf daar. Soms reageer ik direct op een gevonden voorwerp en probeer ik de essentie van de vorm, kleur of textuur vast te leggen. Meestal speelt er een verhaal op de achtergrond in mijn hoofd, en ik wil graag geloven dat het zijn weg vindt naar het eindresultaat, zelfs als het niet direct zichtbaar is voor anderen. De voorwerpen worden in zekere zin symbolen, fragmenten van gevoel, verhaal of herinnering.
Beschouwt u uw werk als puur esthetisch, of draagt het ook iets emotioneels of ritueels met zich mee?
Tegenwoordig voelen mijn werk en mijn dagelijks leven nauw met elkaar verweven. De twee zijn niet langer gescheiden. Er zit absoluut iets emotioneels en ritueels in mijn manier van werken. De drang om de weide van ons huis naar de studio over te steken is sterk, het is bijna meer een gevoel van plicht dan van verlangen, de meeste dagen. Ik heb kleine rituelen gecreëerd om mezelf gemotiveerd en geaard te houden, en discipline speelt daar een grote rol in. Mijn partner is ook kunstenaar en ongelooflijk gedisciplineerd, wat me zeker scherp houdt en voorkomt dat ik te lang in bed blijf liggen!
Helpt uw werk u om rust en stilte te vinden?
Absoluut. Werken met gesmolten glas is een heel intiem en meditatief proces. Het materiaal reageert voortdurend op hitte en zwaartekracht, en ik moet het met intuïtie en timing benaderen. Het is een eenzame oefening, en ik raak vaak volledig verstrikt in het ritme ervan. Op die manier wordt het een vorm van bewegende meditatie.
Wat is het meest betekenisvolle antwoord dat je ooit over je werk hebt ontvangen?
Af en toe nemen mensen contact met me op via e-mail of Instagram om me te bedanken. Ze vertellen me hoe mijn werk hen ontroerde of een herinnering opriep. Soms is het een herinnering aan dagen waarop ik zeemeermintasjes verzamelde of langs de kust wandelde met iemand van wie ik hield. Dat soort berichten betekenen veel voor me. Het herinnert me eraan waarom ik blijf doen wat ik doe. Het maakt alles logisch.
Heb jij een klein ritueel of voorwerp dat jou helpt te ontspannen?
Ontspannen is niet iets wat ik van nature doe, maar ik zorg er wel voor dat ik regelmatig de kust bezoek. Het helpt om de getijden in de gaten te houden. Ik vind het vooral fijn om bij eb aan de kust te zijn, bij voorkeur in het water. Dat is een ritueel op zich. Steeds weer hetzelfde pad bewandelen op opeenvolgende dagen, op hetzelfde tijdstip, is ook iets geworden wat ik doe om mijn geest tot rust te brengen. Die herhaling heeft iets enorm kalmerends.
Wilt u meer van Andrea's werk zien? Bezoek dan andreaspencerglass.com en volg haar op Instagram @andreaspencerglass. Daar krijgt u een beter beeld van haar proces, haar inspiratiebronnen en de nieuwe stukken die uit de vlam komen.
